Dünyayı kasıp kavuran bir salgınından yirmi yıl sonra hayatta kalan Joel ve Ellie, her şeyi değiştirebilecek bir görev için yola koyulur.

The Last of Us Dizisi: Bir İnsanlık Hikâyesi ve Post-Apokaliptik Bir Dünyada Hayatta Kalma Mücadelesi"The Last of Us" dizisi, sadece bir video oyununun uyarlaması olmanın çok ötesine geçiyor. HBO'nun yaptığı bu uyarlama, izleyiciyi derinden etkileyen, duygusal ve felsefi bir yolculuğa çıkarıyor. Dizi, apokaliptik bir dünyada geçen bir hayatta kalma hikâyesi olmasının yanı sıra, insanlık, kayıp, bağlar ve fedakarlık gibi temalar etrafında dönen güçlü bir drama sunuyor. Bu anlatının yalnızca bir kıyamet sonrası hayatta kalma hikâyesi olmadığını çok kısa bir süre içinde fark ediyorsunuz; aslında o, insanların ne kadar kırılgan ve aynı zamanda ne kadar güçlü olabileceklerini keşfetmek üzerine bir yolculuk.Başlangıçta, dünya bir pandemi tarafından yok edilmiş, insanlar Cordyceps adlı mantarın etkisiyle zombiye dönüşmüş ve medeniyetin temelleri yerle bir olmuştur. İnsanlık, hayatta kalma mücadelesi verirken, birbirine güvenmek ve yeni bağlar kurmak giderek daha da zorlaşır. İşte tam bu noktada, Joel (Pedro Pascal) ve Ellie’nin (Bella Ramsey) yolculuğu başlar. Joel, kaybolan kızının acısı ile dolu bir adamdır, hayatındaki sevdiklerini kaybetmiş ve içsel olarak ölü bir adam gibi yaşamaktadır. Ellie ise, çok genç yaşta büyümek zorunda kalmış bir kız çocuğudur, zorluklara rağmen güçlü bir karaktere sahiptir ve dünyaya dair umut taşır.İlk bölümde, Joel’in içsel çatışmalarına tanık oluruz. O, bir zamanlar ailesine düşkün bir adamdır, ancak apokalipsin getirdiği travmalar onu değiştirir ve insanlardan uzaklaşmaya başlar. Joel’in içsel boşluğu, diziyi izlerken derin bir şekilde hissedilir. Onun için artık hayatta kalan insanlarla duygusal bağ kurmak, yalnızca bir zorluktur; hayatı, hayatta kalmaya odaklanmış bir varoluş haline gelmiştir. Ellie ise, bu travmanın tam tersine, yaşadığı zorluklar karşısında güçlü bir kişilik geliştirmiştir. Hayatta kalmanın ne demek olduğunu, acıyı, kaybı ve mücadeleyi Joel kadar anlamaktadır.Bir Yolculuk, Bir Bağ, Bir DeğişimJoel ve Ellie’nin yolculuğu aslında bir kurtuluş yolculuğundan çok daha fazlasıdır. Bu ikili, birbirini bir noktada kurtarma çabasıyla değil, birbirlerine duygusal olarak bağlanarak, kimliklerini yeniden keşfederek ilerlerler. Joel, Ellie’yi korumak için elinden geleni yaparken, Ellie de Joel’e olan güveniyle büyür ve ona yalnızca bir yük değil, aynı zamanda bir aile gibi yaklaşır. Bu iki karakter arasındaki bağ, zamanla o kadar derinleşir ki, izleyici olarak onlara sadece bir yolculuk yapan insanlar gibi değil, gerçek bir baba-kız ilişkisi gibi bağlanırız.Dizinin en etkileyici yönlerinden biri, insanlık ve hayatta kalma arasındaki gerilimdir. Her iki karakterin de içinde bulunduğu dünyada hayatta kalma, sadece fiziksel değil, aynı zamanda ahlaki bir seçimdir. Joel’in sürekli olarak yaptığı seçimler, bazen izleyiciyi huzursuz eder; çünkü onun seçimleri, bazen insanları korumak adına acımasız olabilir. Ancak bu, diziyi daha da gerçekçi kılar. "The...

Stranger Things: Bir Dizi Değil, Zamanda Yolculuk Gibi Bir DeneyimStranger Things... Adını ilk duyduğumda bir bilim kurgu dizisi olduğunu anlamıştım ama izleyince fark ettim ki bu sadece bir dizi değil, tam anlamıyla bir zaman makinesi. Beni alıp çocukluğumun bilinmeyen kasvetli sokaklarına, loş sokak lambalarının altında kurduğumuz hayal dünyasına götürdü. İlk bölümden itibaren içimde garip bir heyecan, hafif bir ürperti vardı. Sanki ben de Hawkins kasabasına taşınmışım, o çocuklarla birlikte bisiklete binip kayıp arkadaşımızı arıyormuşum gibi.Diziyi özel yapan sadece yaratıklar, alternatif evrenler ya da bilim kurgu unsurları değil. Asıl mesele, karakterlerin yaşadığı duyguların ekrandan çıkıp doğrudan izleyicinin kalbine dokunması. Mesela Eleven… O küçük kızın gözlerinde öyle büyük bir yalnızlık, öyle derin bir kırgınlık vardı ki, her sahnesinde gözlerim doldu. Onun sevgiye aç hali, arkadaşlıkla tanıştığı o masum anlar, insanı alıp çocukluğundaki kırgınlıklarla yüzleştiriyor. Hani bazen bir yabancı sana bir cümle söyler de yıllardır bastırdığın bir duygun bir anda su yüzüne çıkar ya, Stranger Things tam olarak bunu yapıyor.Will’in kaybolduğu an, annesi Joyce’un umutsuz ama inatçı çabası... O anlarda hiçbir bilim kurgu unsuru yok aslında; bir annenin çocuğu için neler yapabileceğini, nasıl delilikle sınırda dolaşabileceğini izliyoruz. Ve bu his, tanıdık geliyor. Çünkü hepimizin içinde kaybetme korkusu var. Kimi zaman birini, kimi zaman kendimizi...80’ler atmosferi ise başlı başına bir nostalji bombardımanı. Synth müzikleri, o eski televizyonlar, neon ışıklar, kasetçalarlar... Bunu yaşayamamış bir nesil bile o dönemi özler hale geliyor çünkü Stranger Things o dönemle kurduğumuz duygusal bağı yeniden inşa ediyor. Aslında izlerken fark ettim ki, bu diziyi yalnızca kafası bilim kurguya çalışanlar değil; kalbi geçmişte bir yerlerde takılı kalan herkes seviyor.Arkadaşlık bağlarının ne kadar kıymetli olduğunu, bir grubun birlikte ne kadar güçlü olabileceğini tekrar hatırlatıyor bize. Mike, Dustin, Lucas ve Will’in birbirine olan bağlılığı, her şeyin ötesinde duruyor. Her bölümde, “keşke benim de böyle bir arkadaş grubum olsaydı” hissiyle izliyoruz. Ve belki de en çok bu yüzden etkiliyor bizi.Stranger Things, korkutan ama aynı anda duygulandıran, sürükleyen ama düşündüren bir yapım. İçinde yalnızca karanlık yaratıklar değil; bastırılmış duygular, yarım kalmış çocukluklar ve bitmemiş hesaplaşmalar var. Evet, dizi bitiyor ama hissettirdikleri bitmiyor. Perde kapanıyor ama o duygu, içimizde bir yerde yaşamaya devam ediyor.İzlemeyenlere tek cümleyle tavsiyem: Bu sadece bir dizi değil, kendinle yüzleşmenin alternatif evreni.